Couvreur-Online

25-06-2021
Hier eindelijk weer eens een berichtje van ons. Voordat we vertrokken waren we vast van plan om zeer regelmatig een berichtje te posten over ons reilen en zeilen in Zuid-Afrika. Maar zoals dat vaker gaat met goede voornemens is het eenvoudiger om ze te bedenken dan om ze uit te voeren. Sinds het moment dat we arriveerden in Melusi hebben we enorm veel indrukken opgedaan. Om al deze indrukken te vangen in een blog is echter niet zo eenvoudig. En helemaal niet wanneer het allemaal interessant, indrukwekkend, verbazend en ongewoon is. Maar om jullie nou helemaal in het ongewisse te laten, dat is ook niet de bedoeling.

We zijn nu ruim 7 weken op Melusi, dat is ongeveer 2/3 deel van de tijd dat we hier zullen zijn. Gevoelsmatig is er een knop om en zitten we alweer in de laatste fase, al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken. Doordat we hier een huisje bewonen en echt deel uitmaken van het leven hier, hebben we geen vakantiegevoel. We ervaren echt hoe het is om hier te wonen en te werken en genieten ervan. Doordat we deel uitmaken van het team hebben we ook veel zin om de handen uit de mouwen te steken en projecten op te pakken, maar dan lopen we gelijk aan tegen de korte tijd die nog voor ons ligt en de beperkingen die daarbij horen. Het is voor ons nog wel een dagelijkse zoektocht hoe we onze tijd hier goed kunnen benutten en ons steentje bij kunnen dragen.

Met de kinderen gaat het heel goed. In de vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat Camilla na een ongelukkige landing van de trampoline een gebroken sleutelbeentje had. Ze heeft ruim twee weken haar armpje in een mitella gedragen, maar dat hinderde haar nauwelijks in haar bewegingen. Afgelopen maandag zijn we nogmaals naar de kliniek gegaan voor een röntgenfoto en controle bij de arts. Op de foto was te zien dat het bot weer prachtig aan het herstellen is en Camilla zegt nergens meer last van te hebben. Vol trots demonstreert ze hoe ze haar arm weer alle kanten op kan bewegen als iemand ernaar vraagt. Dat was een spoedig herstel!

In de ochtenden zijn Matthieu en Arya ijverig met hun schoolwerk. In de middagen spelen de kinderen hier op het terrein of gaan ze mee op Outreach. Op maandagen gaan we naar Craigside, een locatie iets buiten Dundee. Daar spelen we met de kinderen op een veldje buiten de locatie tijdens de Outreach, maar wordt op hetzelfde moment ook voetbaltraining gegeven door enkele van de teamleden van Melusi. Het voetbalteam heet ‘Melusi United’ en Matthieu traint mee in het team van ‘jongens onder 13 jaar’. Ze trainen soms 2x per week, maar soms ook vaker. Matthieu geniet er erg van om lekker te sporten en leert zo een klein mondje isiZulu.

Wilde dieren zien we niet zo veel als jullie misschien zouden denken;-) We hebben wel wat wilde dieren op het terrein. Zo vinden we van tijd tot tijd een krekeltje in een schoen, of een grote sprinkhaan op het wasgoed. We hebben een mol in zowel achtertuin als voortuin en zo nu en dan slaakt iemand een gil als teken dat er een spin is gesignaleerd…. Maar voor de meer exotische dieren moeten we actief op pad gaan.
Vandaar dat we vorige week vrijdag op excursie zijn geweest naar een kennis van iemand uit het team die grote schildpadden als huisdieren hield. Wat een belevenis! Deze mensen hebben in hun tuin 4 grote landschildpadden rondlopen en 2 jonkies. Alhoewel, rondlopen is misschien een te actief woord voor deze tijd van het jaar. Aangezien het in Zuid-Afrika winter is waren de schildpadden in een soort sluimerstand. De twee grote vrouwtjes bewogen niet tijdens onze aanwezigheid en 1 van de mannetjes was misschien een meter verplaatst tijdens ons bezoek. Maar het andere mannetje vond het erg gezellig dat we op bezoek kwamen en had een boeiende methode om dat kenbaar te maken. Hij bleef maar rondlopen en week daarbij niet opzij wanneer iemand zich op zijn route bevond. De kinderen vonden het hilarisch en maakten poortjes waar hij doorheen kon lopen. Het was erg leuk om er even ‘uit’ te zijn.

De covid-19 laat hier ook z’n economische sporen na. Veel locaties om te bezoeken zoals dierenparken, speeltuinen, restaurants en musea zijn gesloten of op gehouden te bestaan.
Op zo’n 2 uur rijden (wat hier een korte afstand is) zijn er nog wel wildparken die we nog hopen te kunnen bezoeken. Maar daarvoor hebben we alleen tijd in het weekend.

Dit weekend hebben we kitchen duty. Dat betekent dat we de verantwoordelijken zijn voor de keuken. Zaterdag en zondag maken we de warme lunch klaar voor de residents. Dat zijn er op dit moment 14. Alle groenten komen uit eigen tuin. We willen ze graag eens een Hollands maaltje voorzetten dus maken we Hachee met aardappelpuree. Aardappelen willen niet goed groeien in deze tuin en zijn relatief duur, dus die eten ze niet zo vaak.
We maken ook het Supper (het avondeten). Dit bestaat uit een paar dikke boterhammen met een portie boter en een bijvoorbeeld een klodder pindakaas of jam.

Het brood wordt gedoneerd door een supermarkt. Elke dag halen we dat aan het einde van de middag op. Wat overblijft wordt uitgedeeld in de Townships. We krijgen ook donaties van een fabriek in de buurt die zuivel en frisdranken maakt. Meerdere keren per week kunnen we daar een lading ophalen. Dit betekent dat een ‘Bakkie’ (pick-up truck) helemaal wordt volgeladen met sap en zuivelproducten en vervolgens wordt uitgedeeld in de Townships.

Zondag zijn we aan de beurt voor ‘Breakfast’. We maken dan mais pap (een soort griesmeel) of havermout pap met thee klaar. De Residents eten al om 6.45 uur, dus dat betekent dat we om 6.00 uur moeten beginnen.

Al met al vermaken we ons hier nog prima en proberen we nog niet te denken aan onze terugreis. We hopen snel weer een blogje te plaatsen!

Salani Kahle!